W połowie ubiegłego wieku austriackie wino było importowane do wielu krajów, głównie USA i Niemiec. Niemcy traktowali je jako tańszy lecz wciąż wysokojakościowy zamiennik win lokalnych. Szczególną popularnością cieszyły się wina deserowe, słodkie, pełne ciała.

Żeby jednak zrobić wino słodkie potrzebne jest bardzo słodki owoc a ten uzależniony jest od odpowiedniej pogody z dużą ilością słońca oraz stosunkowo niewielkich zbiorów z hektara. Im więcej bowiem owoca na krzewie tym więcej wina ale też mniej cukru w winogronie.

I tutaj wkracza chciwość, trzeba zrobić dużo wina z owoców które się do tego nie nadają aby dużo zarobić. Najłatwiej oczywiście (chociaż to nielegalne) dodać cukru do wina. Tyle, że takie oszustwo bardzo łatwo wykryć. Co zrobili sprytni austriaccy winiarze ? Dolali do wina śmiertelnie trującego glikolu.

Afera wyszła na jaw dopiero w 1985 roku, poszperajcie w Internecie w poszukiwaniu afery glikolowej to dowiecie się więcej.

Ale Austria to Austria, porządek musi być. Winni zostali ukarani a sztab ludzi rozpoczął pracę nad stworzeniem prawnych i organizacyjnych podwalin pod produkcje wysokojakościowych win i odzyskanie dobrego imienia. I udało się. Paradoksalnie więc afera glikolowa przyczyniła się do sukcesu austriackiego winiarstwa.

Z grupą zaprzyjaźnionych winnych świrów postanowiliśmy sprawdzić ile prawdy jest w twierdzeniu, że teraz, po niemal 40 latach od afery austriackie wina (zwłaszcza białe) to światowy top.

Naszym celem była wioska Hoflein wraz z sąsiednią Göttlesbrunn w austriackim obszarze Carnuntum.

Na miejscu zjawiliśmy się w październiku 2021 roku, zakwaterowaliśmy się w hotelu Prinz i udaliśmy się na poszukiwanie wina. Było to o tyle łatwe, że w tym samym czasie trwała w wiosce wielka winiarska feta. Kupiliśmy za parę euro bilecik, kieliszek, mapkę i opaskę na nadgarstek a tym samym dostaliśmy darmowy wstęp wraz z degustacją do wszystkich okolicznych winiarni.

Od miejsca do miejsca i zrobiło się naprawdę wesoło, w głowie zaszumiało ale też zaatakował głód.

Szybko zlokalizowaliśmy przyzwoitą restaurację i poznaliśmy jej właściciela. Okazało się, że ma na nazwisko Artner, jego brat jest największym w okolicy winiarzem a do rodziny Artnerów należy największy areał winnic.

Po świetnym posiłku grubo podlewanym winem udaliśmy się do winnicy Artner, do drugiego brata, gdzie zostaliśmy podjęci chlebem i winem. Dosłownie! Chleb wypieka 80-letnia staruszka mieszkająca tuż obok i w życiu nie jadłem czegoś tak pysznego.

Następny dzień to piesza wyprawa do sąsiedniej miejscowości Göttlesbrunn .

Naszym celem jest prowadzona przez dwie Panie – matkę i córkę winnica i destylarnia Wiederstein.

Do przejścia jest kawałek ale sprzyja nam pogoda i widoki, zobaczcie sami jak tam sielsko.

Na miejscu wita nas Brigit która odpowiedzialna jest za wino. Zaprasza nas do stołu, częstuje winem, opowiada o każdej etykiecie. Wino jest naprawdę dobre, jestem pod wrażeniem zwłaszcza czerwieni – nie jestem wielkim zwolennikiem, wolę biel zwłaszcza w takie upały jednak to jest naprawdę świetne.

Po winie zostajemy zaproszeni do niewielkiego pokoiku obok, królestwa drugiej z Pań – Grete. I tam zaczyna się zabawa! Mokry sen smakosza, wspaniałe destylaty różnych rodzajów, wszystkie dostępne do spróbowania i kupienia. Uwierzcie, wydałem tutaj niemal wszystko co miałem zaplanowane na ten wyjazd. I nie żałuję ani grosza!

Podsumowując : tak!

Austria robi fenomenalne wino. Austria piecze doskonałe chleby. Austria robi cudowne destylaty.
Austria jest piękna i warta zwiedzenia. I warto sobie z niej przywieźć jakąś pamiątkę. Albo i dwie.